Excerpt from a paper...

Knowing what the past contained told us on how we should view the vast horizon. It took us to a realization on why we are UP students. We think that everybody had that time when we didn’t grasp the responsibility of being a student supported by the whole country; but watching this film and listening to the stories of the tortured directed us back to the right track. Being an Isko or an Iska is not just a status symbol that most UP students have abused over the unfolding of time. Being an “iskolar ng bayan” is a responsibility carried on both shoulders to take the Philippines to “what we all dream to be a better future”, quoting Dr. Saloma. We remembered that we are being honed to be the next leaders of the coming generations at the cost of the taxes being paid by the poor farmers and all Filipinos who put their faith in us, their scholars.

Isang asignatura...

‘Lang beses ko na narinig

Ang mga litanyang gasgas,

Mga sermong “pampasipag”

Na pilit isinisiksik

Sa aking mumunting tainga

“Mag-aral ka mabuti ‘nak!”

O, “uno ko lang ‘yan apo.”

Meron pang, “Ambaba niyan, bro!”

Ilan yang bumabagabag

Sa isipan kong nagtataka.

Lagi na lang may sukatan.

Nakapapagod sumunod;

Tila laging nahuhuli,

Parang laging nakabuntot.

‘Di alam kung sa’n susuot.

S’ating mundong mapanghusga

Kailangan kang magaling,

Dapat walang pansing palya.

Ngunit, bakit nga ba dapat?

Para kanino? Para sa’n?

Ito malamang ay isa,

Isang bugtong sa ’studyante:

Ang labanan ang sarili,

Sumalungat sa pagtulog

Para sa unong kay ilap.

Nagtangka akong magmuni

Wala akong naipiga;

Wala ang aking napala.

Nananatiling ‘sang bugtong

Buwis buhay na pag-aral.

Ang Google. Bow.

Wala nang masabi. Yan na!

UP: Unibersidad Pang-mayaman

Alam ninyo, hindi na 'to bago. Ilang beses at ilang ulit na natin narinig sa mga "estudyanteng aktibistang" laging nagra-rally o nagwo-walk out sa klase.

Napanuod ko yung interview ni Joseph Morong kay Cherry Holgado, isang UPCAT qualifier. Namumublema siya kung saan niya kukunin ang kanyang pang-tuition sa darating na semestre.
Nakapasok ako ng UP hindi dahil isa akong UPCAT qualifier. I applied for a wait-list slot in UPLB. I transferred to UP Diliman after a year of studying there. Unang pumasok sa isip ko nung sinabi ni Cherry na namumublema siya sa kanyang pang-tuition ay ako. Nung nalaman kong pwede pa palang makapasok sa UP kahit na hindi UPCAT qualifier, tuwang tuwa ako. Wala akong inindang pambayad ng tuition pag dumating na ang registration. Ang inisip ko lang noon, "Yes! Eto na. Eto na ang katuparan ng mga pangarap ko. UP na ako! Thank You Lord!" Walang kabaha-bahala sa laki ng tuition kong 22,000+ kada semsestre.

Kilala ko ang UP na tahanan ng mga malayang mag-isip at mga dukhang may mga utak. Ang alam ko, "UP is for the poor BUT intelligent." University of the Poor, ikanga. Nung pumasok akong UP, doon ko na nakita kung gaano kaiba ang aking pagkakaalam ko sa Unibersidad ng aking pinasukan. Hindi normal ang reaksyon ni Cherry nung sinabi niyang namumublema siya kung tutuloy nga ba siya sa Unibersidad. Hindi ba dapat sobrang masaya ka na malaman mong mag-eenroll ka na sa pangarap mong Dalubhasaan?

Maling mabahala nang dahil sa pera. Pero yun ang realidad na napunta kay Cherry. Mali dahil sa UP siya nakapasa; isang institusyon ng gobyerno para makaghatid ng dekalidad na edukasyon para sa mga mamayan na salat sa kabuhayan. Mali ang mag-alala sa ipambabayad sa isang State-subsidized university, tulad ng UP. Si Cherry ay isa sa mga humugit kumulang na 1000 UPCAT qualifiers (for the Diliman campus ONLY) na hindi na tumuloy na mag-enroll sa UP dahil "walang pang-matrikula."

I totally agree with Rep. Mong Palatino that the Socialized Tuition and Financial Assistance Program (STFAP) of the University should be reviewed. Not only that but the WHOLE scholarship program of the State Universities and Colleges (SUCs).  Hindi dapat nangangamba ang isang estudyante sa pagpasok sa isang National University na suportado ng Gobyerno. Mali yoon. Maling Mali.

I've been dreaming of a white Christmas

Most of us might have noticed that the conventional displays for Christmas season came from the West. You know, Christmas trees, balls, lights, Santa Clause, and even Frosty the Snowman. But it is inevitable. it seems that the Filipino absorbed these elements as their own.

This Christmas tree might just prove my point.

This is just one of THREE Christmas displays @ UPLB. See how we love White Christmas?

Every night, this tree is packed with many people from children to students to parents and even to hobos. Everybody wants to take a pic with this tree. It's a pretty big hit.

Even Santa thought this was North Pole....

Kidding aside, this display was the highlight for me.

The Nativity Scene.

This unique portrayal of the birth of Christ wowed me. I did not imagine Christ being born in a Filipino setting. Kayumangging mga magulang, kayumangging tatlong hari, layumangging pastol, at maging tupa ay kayumanggi rin!

At hindi lang yan. Nasa ilalim siya ng silong ng mga dahon ng nipa. Hindi ba, Pinoy na Pinoy!